4 अथे जुयाः जिं धया, “जिपाखें फःहिला हुँ! जितः ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वये ब्यु, जिमि प्रजाया नाशया कारणं जितः ह्यय्केगु कुतः याये मते।”
थ्व फुक्क खँ न्यनेवं मोर्दकैनं थःगु वसः खुत, भांग्रा फिनाः नलीं बुलाः तःसलं हालाः विलाप यायां शहरया प्यखेरं चाःहुलाजुल।
तःधंगु दुःख जूबलय् जिं परमप्रभुयात मालाजुया। चच्छि चच्छिं जिं ल्हाः ल्ह्वनाः प्रार्थना याना। अय्नं जिगु मन याउँसे मच्वं।
इपिं भांग्रा फिनाः लँय् लँय् च्वनी। इपिं छेँया कःसि व चुकय् ख्वख्वं दुखं च्वनी।
स्व, इमि तसकं बल्लाःपिं मनूत लँय् तसकं ख्वयाच्वंगु दु। मिलय् याइपिं राजदूतत ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वयाच्वंगु दु।
तर छिमिसं ध्यान बियाः मन्यन धाःसा छिपिं तःधंछु जूगुलिं जि याकःचा ख्वये। परमप्रभुया बथांयात ज्वना यंकूगु जुयाः जि ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वये, अले जिगु मिखां ख्वबिया धाः पिहां वइ।
परमप्रभुं थथे नं धयादी, “न्यँ, रामा शहरय् नुगः हे तज्याइ थें च्वंक ख्वःसः ताये दत। राहेल थः मस्तय्त लुमंकाः ख्वयाच्वन। न्ह्याक्व ह्ययेकूसां व मानय् मजू, छाय्धाःसा वया मस्त स्याये धुंकल।”
जिगु नुगः! जिगु नुगः! जिगु नुगः स्यानाः वाथा वाथा कनाच्वंगु दु। जि सुम्क च्वने मफु। जिं तुरहीया सः व लडाइँया सः ताःगु दु।
हे जिमि मनूत, भांग्राया वसः फिनाः नउलय् ग्वारा ग्वारा तु। याकः काय्या लागि ख्वय् थें हे ह्वाँय्ह्वाँय् ख्व। छाय्धाःसा नाश याइम्ह झीथाय् आकाझाकां वइ।
हे जितः दुःखबलय् सान्त्वना ब्यूपिं, जिगु नुगः दुने कमजोर जुयावंगु दु।
जिगु छ्यं बुँगाःचा व जिगु मिखा ख्वबिया मुहान जूगु जूसा, स्याःपिं जिमि मनूतय्गु निंतिं जि चान्हि ख्वयाच्वनेगु।
इपिं याकनं वयेमा, झीगु मिखां ख्वःबि पिहां वय्क अले झीगु मिखासं ख्वःबि स्वः स्वः वय्क झीगु निंतिं नुगःपा दादां ख्वये मा।
ख्वख्वं ख्वबिं हे जिगु मिखा न्यलय् धुंकल। जिगु नुगः क्वतुन। जिमि मनूत नाश जूगुलिं, जिमि मस्त व दुरु त्वंपिं मस्त शहर शहरय् व गल्लि गल्लिइ मूर्च्छा जूगुलिं जिगु नुगः तसकं ख्वःगु दु।
“‘तरवारयात छ्यलेत प्वालप्वाल थीकल अले ज्वय्कल, ल्हातय् ज्वनेत, व स्याइम्हय्सिगु ल्हातय् बीत तयार याःगु दु।
छं यानाः इमिसं थःगु सँ खाइ, अले इमिसं भांग्रा फी, अले छंगु निंतिं मनय् पीर कयाः इपिं ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वइ।
अथे जुयाः जिं ख्वख्वं विलाप याये। जि खालि तुति व नांगा जुयाः थुखे उखे जुये। जि ध्वंचा थें हाले अले न्हिकांझंगः थें ख्वये।
“रामाय् नुगः हे तज्याइ थें च्वंक ख्वःसः ताये दत। राहेल थः मस्तय्त लुमंकाः ख्वयाच्वन। वयात सुनानं दिके मफुत, छाय्धाःसा वया मस्त स्याये धुंकल।”
अले वं येशूं धयादीगु खँ लुमंकल – “खा हाले न्ह्यः छं जितः स्वकः तक म्हमस्यू धकाः धाइ।” अले व पिने वनाः ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वल।
शुरु शुरुंनिसें थ्व खँ खंपिन्सं व न्यंका जूपिन्सं जिमित कना थकूगु गथे खः अथे हे च्वयाच्वना।
यरूशलेमया न्ह्यःने थ्यंकः झाःबलय् शहरयात खनाः वय्कलं ख्वयाः धयादिल –