1 जिं मनयात धया, “वा, भिंगु छु खः धकाः सीकेत जिं मोजमज्जा यानाः छन्त जाँचय् याये।” तर व नं सितिं वंगु खँ खः।
कुहां वनेनु, अले झीसं इमिगु भाय्यात ल्वाकःबुकः याये। अले इमिसं थवंथवय् धाःगु खँ थुइ मखु।”
अरामया जुजुं धाल, “ज्यू, छ हुँ। जिं इस्राएलया जुजुयात छगू पौ च्वयाबी।” उकिं नामान ३४० किलोग्राम वहः, ७० किलोग्राम लुँ व झिज्वः वसः ज्वनाः वन।
इमिसं मतिइ तइ, “जिमित छुकिं नं थी फइ मखु। जिमित गुबलें नं दुःख जुइ मखु।”
मूर्खतय्सं नुगलय् “परमेश्वर द हे मदु” धकाः धाइ। इमिगु मति मभिंगु दु। इमिसं घच्चाइपुगु ज्या जक यानाच्वंगु दु। भिंगु ज्या याइपिं सुं हे मदु।
छिं “जिथाय् वा” धयादीबलय्, जिं लिसः बिया, “जि वये परमप्रभु।”
न्हिलाख्वालं मनया दुःख त्वपुइफु, तर लय्ताः दुःखय् हिले फु।
हे ल्याय्म्हम्ह मनू, ल्याय्म्हबलय् हे लय्ताया च्वँ! छंगु नुगलय् थःगु ल्याय्म्हसूबलय् लय्तायाच्वने फयेमा। छंगु मिखां खंगुलिइ व छंगु नुगःया खँया ल्यूल्यू जु! तर बांलाक बिचाः या! परमेश्वरं थुपिं फुक्क खँया न्याय यानादी।
जिगु मिखां लोभं चाय्कूगु फुक्क जिं कया। फुक्क कथंयागु मोजमज्जा यायेगु जिं मत्वःता। जिं हिचःति हाय्काः यानागु फुक्क ज्याखं जिगु नुगः लय्ताल। अले थ्व जिं हिचःति हाय्काः यानागु फुक्क ज्याया लिच्वः खः।
अनंलि जिं थःगु मनय् बिचाः याना, “मूर्खम्हय्सिगु दशा जिके नं वइतिनि। जि बुद्धि दुम्ह जुयाः छु फाइदा जुल?” अले जिं थःगु मनय् बिचाः याना, “थ्व नं सितिं वंगु खँ खः।”
छाय्धाःसा वय्कलं मबीकं सुनां नयेत्वने व आनन्द काये खनी धकाः?
बुद्धि दुम्हय्सिया मन दुखं च्वनाच्वंगु छेँय् हे जुइ। अय्नं मूर्खया मन धाःसा मोजमज्जाया छेँ जुइ।
अथे जुयाः न्ह्यइपुकेगु याःसां ज्यू धकाः जिं सल्लाह बी, छाय्धाःसा थ्व संसारय् मनूतय्सं नयेगु, त्वनेगु व न्ह्यइपुकीगु सिबय् मेगु छुं नं भिंगु मदु। अले थ्व संसारय् परमेश्वरं बियादीगु जिवंकाछि वयात वयागु थःगु थाकुगु ज्याय् खुशी जुयाः ग्वाहालि यानादी।
स्व, जिं जिगु दाखक्यबयात छु याये, व जिं छिमित धाये – जिं उकिया बाःर चीकाछ्वये, उकियात नाश जुइके बी, जिं उकिया पःखाः थुनाबी, गुँपशुतय्त व न्हुत्तुमत्तु न्हुकेबी।
तर आः छिपिं फुक्क सुनां थःगु निंतिं मि च्याकी अले च्यानाच्वंगु थःगु मिप्वाः काइ, छिपिं हुँ! छिमिगु मि व छिमिसं च्याकूगु मिप्वाःया जलय् न्यासि हुँ। छिमिसं जिगु ल्हाःपाखें थ्व हे खँ काये खनी, छिमिसं तःधंगु दुःखकष्ट फयेमाली।
परमप्रभु परमेश्वरं जिगु न्हाय्पं चाय्कादीगु दु अथे जुयाः जि विद्रोही जुयागु मदु। अले जि वय्कःपाखें फहिला वनागु मदु।
अले ला जि थथे धकाः ढुक्क जुयाच्वने – “आः ला जितः दँदं तकयात नयेत माक्व दत। उकिं मोजमज्जा यानाः नयाःत्वनाः जुइदत।”’
“छम्ह तसकं तःमिम्ह मनू दु। वं न्ह्याबलें तसकं थिकेगु मलमलयागु वसः फिना जुइ। अले मोजं जुया जुइ।
नरकय् लानाच्वंम्ह थ्व तःमिम्ह मनुखं तसकं कष्ट जूगुलिं च्वय् थस्वःबलय् तापाकं वं लाजरसयात अब्राहामनाप च्वनाच्वंगु खन।
झीपिं नं छकः ला छुं मस्यूपिं, अतेरिपिं, लँ द्वंका च्वनापिं, मभिंगु मतिइ तया जुइपिं, मोजमज्जा जक याइपिं, नुगः मुइका जुइपिं व थःथवय् मयय्का जुइपिं जुइ धुन।
छिमिसं थथे मतिइ तया जुइ – “थौंसां कन्हय्सां जिपिं फल्नागु शहरय् वनाः दच्छि ति च्वनाः ब्यापार यानाः धिबा कमय् याना हये।” जिगु खँ न्यँ–
हे तःमिपिं मनूत, जिगु खँ न्यँ – छिमित जू वयेत्यंगु कष्ट खनाः नुगः दायाः ह्वाँय्ह्वाँय् ख्व।
थ्व संसारय् छिमिसं मोजमज्जा यानाच्वंगु दु। न्याय याइबलय् सीगु दिनया लागि छिमिसं थःपिन्त ल्ह्वंका च्वन।