3 सुयातं स्याःम्ह मनू अपुक बिस्युं वनेत परमप्रभु छिमि परमेश्वरं सर्बयकथं छिमित बियादीत्यंगु देशयात स्वब्व थलाः उपिं शहरय् वनीगु लँ नं दय्कि।
अन छपु मू लँ दइ, वयात पवित्रताया लँ धकाः धाइ। सुं अशुद्धपिं अनं जुयाः वनी मखु। तर व लँ इमिगु निंतिं जक जुइ गुम्ह अनं जुयाः वंगु दु। दुष्टत व मूर्खत अनं वने दइ मखु।
अले परमेश्वरं थथे धयादी, “दय्की, दय्की, मू लँ दय्की! जिमि प्रजाया लँया फुक्क पंगःत चीकाछ्व।”
हुँ, मू ध्वाखापाखें जुयाः हुँ! मनूतय्गु निंतिं लँपु दय्कि! दय्कि, मू लँ दय्कि! अन दुगु ल्वहंत चीकाछ्व। अले जाति जातितय्गु निंतिं चिंया झण्डा धस्वाकि।
छिमिसं थःगु लागि परमप्रभु छिमि परमेश्वरं अधिकारय् बियादीगु देशया दथुइ स्वंगू शहर अलग या।
थः जःलाखःलायात मसीसें वा ईख मदुसें स्यानाब्यूम्ह मनू बचय् जुइत अन बिस्युं वनेगु बारे थज्याःगु नियम दु।
परमप्रभु छिमि परमेश्वरं छिमित सर्बयकथं बियादीगु देशय् थ्यंकाः उकियात त्याकाकयाः अन च्वने धुंकाः
अनंलि छिमिसं यानाः परमप्रभु जि खनाः तंचायाः थथे पाफयादिल, “छ यर्दनया उखे वने दइ मखु, अले परमप्रभु छिमि परमेश्वरं छिमिगु अधिकारय् बियादीगु व भिंगु देशय् वने दइ मखु।”
माथंवंगु लँय् जु। बमलाःगु तुति खुत्यां मकायेमा, बरु लनेमा।