अले परमेश्वरं यरूशलेम नाश यायेत छम्ह स्वर्गदूत छ्वयाहयादिल। तर वं व नाश यायेत्यंबलय् परमप्रभुं व खनाः उगु नाशपाखें थःगु मन हिकाः उपिं नाश याःवःपिं स्वर्गदूतय्त धयादिल, “आः गात! छंगु ल्हाः दीकि अबलय् उपिं स्वर्गदूत यबूसी अरौनाया खलाया लिक्क दनाच्वंगु खः।”
नुगः मछिंकाः थःगु वसः मखु, तर थःगु नुगः खुनाः परमप्रभु थः परमेश्वरपाखे लिहां वा, छाय्धाःसा वय्कः दया व माया क्यनादीम्ह, तं क्यनेत हथाय् मचायादीम्ह, अले सदां दयामाया यानादीम्ह, अले थःगु सजाँय पनेत न्ह्याबलें तयार जुयादीम्ह खः।