19 अथे जुयाः वं तप्यंक हे अबनेरयात लित्तुलित।
सरूयाहया स्वम्ह काय्पिं, योआब, अबीशै व असाहेल अन हे दु। असाहेल ख्यलय् ब्वाँय् वनेगुलिं चल्ला थें हे ब्वाँय् वनेफुम्ह खः।
अबनेरं लिफः स्वयाः धाल, “हे असाहेल, छ हे खः ला?” वं लिसः बिल, “खः।”
अबनेरं धाल, “जवं कि खवं वनाः ल्याय्म्हपिं मध्ये छम्हय्सित ज्वनाः वयात हमला यानाः वयाके दुगु ल्वाभः लाकाः का।” तर असाहेलं वयात लित्तुलियेगु मत्वःतू।
अबनेर हेबोनय् लिहां वःबलय् योआबं वलिसें सुं मदुथाय् खँ ल्हायेगु त्वह चिनाः मू ध्वाखाया लिक्क यंकल। अले वं थःकिजा असाहेल स्याःगुया बदला कायेत अबनेरयात चुपिं प्वाथय् सुयाः स्यानाबिल।
अथे हे गिबोनया लडाइँलय् अबनेरं इमि किजा असाहेलयात स्याःगुलिं योआब व वया किजा अबीशैनं अबनेरयात स्याःगु खः।
वं परमप्रभुयात यःगु बांलाःगु ज्या यात। वं जव खव गनं मवंसें थः पुर्खा दाऊदयागु लँ लित।
उखेंथुखें पलाः तये मते। तप्यंक जु। मभिंपाखें तापाक हे पलाः ति।
“बल्ला व तसकं साहसी जु! जिम्ह दास मोशां छन्त ब्यूगु फुक्क व्यवस्था बांलाक मानय् या। उकिं जवय् खवय् फस्वये मते! अले छ न्ह्याथाय् वंसां अन ताःलाइ।
“तसकं बल्ला जु। मोशायागु व्यवस्थाया सफुलिइ च्वयातःगु फुक्क खँ बांलाक मानय् या। उकिं छिपिं जव खवय् वने मते।
