1 अब्शालोमया निंतिं जुजु ख्वख्वं विलाप यानाच्वंगु दु धयागु खँ योआबं न्यन।
वया फुक्क काय् म्ह्याय्पिन्सं वयाः वयात ह्यय्केत स्वत, व मानय् मजू। वं धाल, “जि थः काय्या दुःखं च्वँच्वं हे जिमि काय्या थासय् वने।” थुकथं वं थः काय्या लागि तसकं नुगः मछिंकल।
तर व मनुखं लिसः बिल, “छिं जितः द्वःछि कुचा वहः ब्यूसां नं जिं जुजुया काय्या विरोधय् थःगु ल्हाः ल्ह्वने फइ मखु। छाय्धाःसा जुजुं छि, अबीशै व इत्तैयात थथे आज्ञा ब्यूगु जिं न्यनागु दु, ‘सुनां व ल्याय्म्हम्ह अब्शालोमयात नापलाइ जिगु कारणं वयात स्याये मते।’
योआबं धाल, “छनापं खँ ल्हानाः जिं थःगु ई सितिं छ्वये मखु।” अले योआब अब्शालोम दुथाय् वन, अले वं स्वंगू च्वामुसे च्वंगु कथि कयाः म्वाःम्वाकं हे सिमाय् यग्गायाच्वंम्ह अब्शालोमया छातिइ सुयाबिल।
तर योआबं लिसः बिल, “थौंयागु दिं छं समाचार यंके मते, मेगु दिनय् जक यंकूसां ज्यू, तर थौं मखु, छाय्धाःसा जुजुया काय् सी धुंकूगु दु।”
अनंलि जुजु तसकं दुःख मन ताय्काः मू ध्वाखाया च्वय्यागु कोथाय् वनाः ख्वः वन, अले जुजु थथे धाधां ख्वख्वं वन, “जिम्ह पुताः! जिमि काय् अब्शालोम, जिकाय् अब्शालोम! छंगु पलेसा जि सीगु जूसा ज्यूगु नि! अय् अब्शालोम, जिकाय्, जिकाय्!”
जुजुं योआब, अबीशै व इत्तैयात थथे आज्ञा बिल, “जिगु कारणं व ल्याय्मम्ह अब्शालोमयात बांलाःगु व्यवहार या।” अब्शालोमयात बचय् या धकाः जुजुं कप्तानतय्त ब्यूगु आज्ञा फुक्क सिपाइँतय्सं नं न्यन।
अले व दिंखुन्हुया त्याःगुया लसताया पलेसा फुक्क सिपाइँतय्सं दुखं च्वनेमाल। छाय्धाःसा जुजुं थः काय्या निंतिं विलाप यानाच्वंगु दु धयागु खँ इमिसं न्यन।
मूर्खम्ह काय्नं अबुया नुगः ख्वय्की, मांयात दुःख बी।
“दाऊदया घराना व यरूशलेमयापिं मनूतय्त दया व प्रार्थनाया आत्मां जाय्काबी। इमिसं थःपिन्सं सुयाब्यूम्ह मनू, जितः स्वइ। अले मनूत याक काय्या निंतिं शोक याःगु थें वयागु निंतिं इपिं दुखं च्वनी। दकलय् न्हापा बूम्ह काय्या निंतिं थें दुखं च्वनी।