1 जुजुया मन अब्शालोमयापाखे वंगु दु धयागु खँ सरूयाहया काय् योआबं सीकल।
अले अमनोन सीगुया बारे दाऊदया मनय् शान्ति दयेवं व हाकनं अब्शालोमयाथाय् वनेगु मति तल।
अथे जुयाः वं तकोय् सुं छम्ह मनू छ्वयाः छम्ह बुद्धि दुम्ह मिसायात सःतके छ्वत। अले अन थ्यंकाः वं मिसायात धाल, “छं दुखं च्वनीम्ह मिसां थें पहः या। दुखं च्वनीबलय् फीगु वसः फ्यु। छेनय् चिकं तये मते, अले तःन्हु तक दुखं च्वंम्ह मिसा थें च्वंकी।
अनंलि जुजु तसकं दुःख मन ताय्काः मू ध्वाखाया च्वय्यागु कोथाय् वनाः ख्वः वन, अले जुजु थथे धाधां ख्वख्वं वन, “जिम्ह पुताः! जिमि काय् अब्शालोम, जिकाय् अब्शालोम! छंगु पलेसा जि सीगु जूसा ज्यूगु नि! अय् अब्शालोम, जिकाय्, जिकाय्!”
अले व दिंखुन्हुया त्याःगुया लसताया पलेसा फुक्क सिपाइँतय्सं दुखं च्वनेमाल। छाय्धाःसा जुजुं थः काय्या निंतिं विलाप यानाच्वंगु दु धयागु खँ इमिसं न्यन।
जुजुं थःगु ख्वाः त्वपुयाः ततसलं थथे धाल, “हे जिकाय् अब्शालोम! हे अब्शालोम, जि पुताः, जिकाय्!”
सरूयाहया स्वम्ह काय्पिं, योआब, अबीशै व असाहेल अन हे दु। असाहेल ख्यलय् ब्वाँय् वनेगुलिं चल्ला थें हे ब्वाँय् वनेफुम्ह खः।
इमि केहेँपिं सरुयाह व अबीगेल खः। सरूयाहया स्वम्ह काय्पिं दु। इपिं अबीशै, योआब व असाहेल खः।
सकसिनं शासकयागु मन त्याकेत स्वइ, तर परमप्रभुयापाखें जक न्याय दइ।