36 वं थथे धयाच्वच्वं हे जुजुया काय्पिं दुने थ्यंकः वल। अले इपिं तसकं ख्वयाः विलाप यात। जुजु व वया च्यःत नं ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वल।
वया च्यःतय्सं वयात न्यन, “थ्व छु खः? मचा म्वानाच्वंबलय् छि अपसं व दुखं च्वनादिल। तर आः व सित अले छि दनावनाः नसा नयेत झाल।”
अनंलि अमनोनं तामारयात तसकं मय्कल। अमनोनया न्हापायागु मतिना स्वयाः आःयागु मय्कूगु यक्वः अप्वः जुल। अमनोनं तामारयात धाल, “याकनं दनाः पिहां हुँ!”
योनादाबं जुजुयात धाल, “स्वयादिसँ, इपिं वइतिनि धकाः जिं धया थें हे छःपिनि काय्पिं झायाच्वंगु दु।”
अब्शालोम गशूरया जुजु अम्मीहूदया काय् तल्मैयाथाय् वनाः शरण काःवन। तर जुजुं न्हियान्हिथं थःकाय् अमनोनया निंतिं विलाप यात।
अनंलि जुजु तसकं दुःख मन ताय्काः मू ध्वाखाया च्वय्यागु कोथाय् वनाः ख्वः वन, अले जुजु थथे धाधां ख्वख्वं वन, “जिम्ह पुताः! जिमि काय् अब्शालोम, जिकाय् अब्शालोम! छंगु पलेसा जि सीगु जूसा ज्यूगु नि! अय् अब्शालोम, जिकाय्, जिकाय्!”