26 अले अब्शालोमं धाल, “छि झायादी मखुसा जिमि दाजु अमनोनयात जिनापं वनेबियादिसँ।” जुजुं न्यन, “व छाय् छलिसे वनेगु?”
जुजुं लिसः बिल, “वये मखु, जिमि काय्, जिपिं सकलें वयाः छन्त दुःख बी मखु।” अब्शालोमं तसकं कर यात, अय्नं दाऊद वने मानय् मजू। बरु अब्शालोमयात आशिष बियाः बिदा बियाछ्वत।
तर अब्शालोमं हाकनं जिद्दी यात। अथे जुयाः दाऊदं अमनोन व जुजुया फुक्क काय्पिं वनापं हुँ धकाः धाल।
अले योआबं अमासायात धाल, “हे जिमि किजा अमासा, छन्त आराम हे दु जुइ मखु ला?” अले योआबं अमासायात चुप्पा नयेत जव ल्हातं वयागु दाह्री ज्वन।
अबनेर हेबोनय् लिहां वःबलय् योआबं वलिसें सुं मदुथाय् खँ ल्हायेगु त्वह चिनाः मू ध्वाखाया लिक्क यंकल। अले वं थःकिजा असाहेल स्याःगुया बदला कायेत अबनेरयात चुपिं प्वाथय् सुयाः स्यानाबिल।
वयागु सः घ्यः थें पिचुसे च्वं, नुगः धाःसा ल्वापुं जाः वयागु खँ घ्यः थें नाइसे च्वं, तरवार स्वयाः ज्वः।
दुष्टतय्सं माकुगु खँ ला ल्हाइ, इमिगु नुगलय् धाःसा घच्चायापुगु खं हे थाय्कयाच्वनी।
उकिं दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं थथे धयादी, “स्व! जिं थःम्हं हे इमित धातुयात थें शुद्ध याये अले जाँचय् याये। जिमि प्रजां मभिंगु ज्या याःगु दु। उकिं जिं इमित मेगु छु यायेगु?