13 दाऊदं वयात नयेत्वने यायेत सःतल, अले वयात यक्व त्वंकल। बहनी व पिहां वन जुजुतय् पिवाः च्वनिपिं नापं थःगु लासाय् द्यनाः चा छ्यात। उखुन्हु व थःगु छेँ नं मवं।
तर उरियाह थःगु छेँ मवं, व जुजुया ध्वाखा पिवाःत नापं ध्वाखा लिक्क द्यन।
अले अब्शालोमं धाल, “छि झायादी मखुसा जिमि दाजु अमनोनयात जिनापं वनेबियादिसँ।” जुजुं न्यन, “व छाय् छलिसे वनेगु?”
अनंलि मोशां हारूनयात धाल, “थुपिं मनूतय्सं छितः छु याःगु दु धकाः छिं थुमित थुलि तःधंगु पाप याके बियागु?”
दाखमद्यं हाःहू याकी, अय्लाखं ल्वापु हइ। थ्व नितां त्वनीपिन्के बुद्धि दइ मखु।
सु मनू अय्लाखय् भुलय् जुयाच्वनी, न्हू न्हूगु अय्लाः त्वनाजुइ, व मनूयात न्ह्याबलें दुःख जुइ। न्ह्याबलें ख्वयाजुये माली, ल्वानाजुये माली, म्वाःसां म्वाःसां घाःपाः जुइकाः जुये माली, मिखा ह्याउँकाः जुये माली।
“धिक्कार दु वयात, सुनां जःलाखःलातय्त दाखमद्य त्वंकी थःगु तमय् वया वं इमित अय्लाःगुलुत जुइत करंकाकी थथे वं इमिगु नांगासू स्वयाः इमित लज्या चाय्के फइ।