26 हे जोनाथन, जिमि किजा, छंगु निंतिं जिं विलाप याये, छ जिगु निंतिं तसकं यःम्ह व माया वंम्ह खः। छंगु माया जिगु निंतिं तसकं अजू चायापुसे च्वं, छंगु माया मिसातय्गु स्वयाः नं बांलाः।”
“तसकं बल्लाःपिं सिपाइँत, छिपिं गुकथं क्वदल! अले लडाइँया फुक्क ल्वाभःत गथे नाश जुल।”
गुलिं गुलिं पासापिं स्यंकाबीपिं नं दु। गुलिं पासापिं धाःसा दाजुकिजा स्वयाः नं स्याःन्याःपिं जुइ।
अथे जुयाः थः बौ शाऊलं छन्त स्यायेगु कुतः यानाच्वंगु दु धकाः जोनाथनं दाऊदयात कनाबिल। अले जोनाथनं धाल, “कन्हय् सुथय् बांलाक होश यानाच्वँ अले गनं खने मदुगु थासय् वनाः सुपिलाच्वँ।
हाकनं छकः जोनाथनं दाऊदयात थः पक्का माया याये धकाः बाचा ल्हाकल छाय्धाःसा वं दाऊदयात थःत थें तुं माया याःगु खः।
व ल्याय्म्हम्ह वने धुंकाः दाऊद दच्छिनं ल्वहंया ल्युने पिहां वयाः जोनाथनयात क्वछुनाः स्वकः तक भागि यात। अले निम्हय्सिनं चुप्पा नयाः निम्हं ख्वल। अले जोनाथनयात स्वयाः दाऊदयात अप्वः दुःख लगय् जुल।
अन जोनाथनं वयात नापालात अले वयात परमेश्वरपाखें दइगु सुरक्षाय् पक्का यानाः हपाः बिल।