5 परमेश्वरं नवानाः स्वर्ग सृष्टि यानादिल, अले पृथ्वी लखं दय्कादिल धकाः सीक सीकं इमिसं मस्यू थें याना जुल।
परमेश्वरं धयादिल, “लः निब्व दयेत दथुइ जाः दयेमा।”
अले परमेश्वरं धयादिल, “आकाशया क्वय् च्वंगु फुक्क लः छथाय् मुनेमा, अले गंगु बँ खनेदयेमा।” अथे हे जुल।
वय्कलं लःया च्वय् पृथ्वी चकंकादिल, वय्कःया दया माया सदां दयाच्वनी।
वय्कलं संसारयात पृथ्वीया तःलय् च्वंगु लःया च्वय् दय्कादिल। अले थुकिया जग समुद्रया क्वय् स्वनादिल।
परमप्रभुं उजं बियाः आकाश दय्कादिल, अले सासलं फुक्क नगुत।
मूर्खतय्सं आखः सय्केत धिबा फुकेगु सितिं खः, छाय्धाःसा इमिके आखः सय्केगु मन हे मदु।
थज्याःपिन्सं परमेश्वरयात क्वह्यंकूगुलिं वय्कलं नं इमित दकलय् क्वह्यंगु मन व मभिंगु बांमलाःगु बिचालय् हे त्वःतादिल।
वय्कः सृष्टि मयाःनिबलय् निसें दीम्ह खः। अले फुक्क वय्कःयागु हे लिधंसाय् च्वनाच्वंगु दु।
विश्वासं हे झीसं सीके फु, परमेश्वरं उजं बियादीगुलिं संसारयागु सृष्टि जुल, अले थुकथं खने मदुगुलिं खनेदयावल।