6 हाकनं परमप्रभुं सःतादिल, “शमूएल!” अले व दनाः एलीयाथाय् वन अले वं धाल, “जि थन हे दु। छिं जितः सःतादियागु खः ला?” एलीं धाल, “जिमि काय्, जिं छन्त मसःता। हुँ, द्यं हुँ।”
योसेफं थःकिजा, थः हे मांया काय् बेन्यामीनयात स्वयाः धाल, “छिमिसं धयाम्ह छिमि दक्वसिबय् चिधीम्ह किजा थ्व हे खः ला? ‘परमेश्वरं छन्त आशिष बियादीमा, बाबु।’”
अले सादोकया काय् अहीमासं योआबयात हाकनं बिन्ति यानाः थथे धाल, “न्ह्यागु हे जूसां जितः व कूशीया ल्यूल्यू ब्वाँय् वनेबियादिसँ।” योआबं न्यन, “हे जिमि काय्, छ छाय् वनेमाल? छंगु समाचारया निंतिं छन्त छुं नं सिरपाः दइ मखु।”
मनूतय्सं वय्कःयाथाय् छम्ह पक्षवातं कःम्ह मनूयात लासानापं हल। इमिगु थज्याःगु विश्वास खनाः वय्कलं धयादिल “बाबु, ग्याये मते, छं याःगु पाप क्षमा जुल।”
अले एलीयाथाय् ब्वांय् वनाः वं धाल, “छिं जितः सःतादियागु ला। जि थन हे दु।” तर एलीं धाल, “मखु, जिं छन्त मसःता। हुँ, द्यं हुँ।” अले व द्यं वन।
थुबलय् तक नं शमूएलं परमप्रभुयात म्हमस्यूनि। अले परमप्रभुया वचन नं वयात मब्यूनि।
व मनुखं धाल, “जि लडाइँनं बिस्युं वयाम्ह खः। थौं छिथाय् तक नं थ्यंकः वया।” एलीं न्यन, “हे जिमि काय्, छु जुल?”