16 तर एलीं शमूएलयात सःताः धाल, “शमूएल जिमि काय्!” वं लिसः बिल, “जि थन हे दु।”
परमेश्वरया दूतं जितः म्हगसय् धयादिल, ‘याकूब!’ जिं ‘हजुर’ धया।
इस्राएलं वयात धाल, “छं दाजुपिं शकेमय् फै ज्वःवनाच्वंगु दु। छ अन हुँ।” योसेफं धाल, “ज्यू, जि वने।”
बोअजं रुथयात धाल, “हे मइं, बांलाक न्यँ, मेपिं सुयागुं बुँइ तछ्वगुँइँ मुं वने मते। अले थ्व बुँ त्वःता नं वने मते बरु जिमि भ्वातिंत नापं थन हे च्वँ।
आः व हे जुजु छिमि नायः जूगु दु। जि धाःसा बुरा जुयाः जिगु सँ तुयुसे च्वने धुंकल। जिमि काय्पिं नं छिपिंनापं हे दु। जि ला ल्याय्म्हबलय्निसें थौं तक हे छिमि नायः जुया वयाच्वनागु खः।
शमूएल सुथय् तक हे द्यनाच्वन। अले वं परमप्रभुया पवित्र पालया लुखा चाय्कल। शमूएलं एलीया बारे खंगु दर्शन कनेत ग्यात।
एलीं धाल, “परमप्रभुं छन्त छु धयादिल? जितः फुक्कं खँ मसुचुकुसे धा। छुं जुयाः छं वय्कलं धयादीगु खँ सुचुकल धाःसा परमेश्वरं हे छन्त कडा न्याय यानादीमा।”