20 महाराज, जिमिसं स्यू वयात ज्वनेत छिगु तःधंगु इच्छा दु। अथे जुयाः छि जिमिगु लागाय् झासँ अले वयात छिगु ल्हातय् लः ल्हायेगु जिम्मा जिमिगु जुइ।”
अले अबनेरं दाऊदयात धाल, “आः जि वने, फुक्क इस्राएलीत छिनापं मिलय् जुइ फयेमा धकाः जिं इमित थः प्रभु महाराजयाथाय् मुंके। अनंलि छिं थः इच्छा यानादी थें शासन यानादिसँ।” दाऊदं अबनेरयात बिदा बिल, अले व खुशी जुयाः वन।
थ्व खनाः दुष्टत तंचाइ, इमिसं वाकु छी अले नाश जुइ, दुष्टतय्गु इच्छा पूवनी मखु।
शत्रुत जिगु विरोधय् जुयाच्वंगु दु। ग्यानापुसे च्वंपिं मनूतय्सं जितः स्यायेत स्वयाच्वंगु दु। इमिसं परमेश्वरयागु भय मकाः। सेला
धर्मीतय्सं मनंतुनिगु न्ह्याबलें भिंगु हे जुइ, दुष्टतय्सं याइगु आशा न्ह्याबलें तंमय् क्वचाइ।
दुष्ट मनूतय्सं थें भिंपिं मनूतय्त लुतय् यायेगु ग्वसाः ग्वयाः जुइ मते। अले इमिगु छेँनं इमित पितिने मते।
सकसिनं शासकयागु मन त्याकेत स्वइ, तर परमप्रभुयापाखें जक न्याय दइ।
सुं लेवीया सन्तान थः च्वनाच्वंगु शहर त्वःताः परमप्रभुं ल्ययादीगु थासय् सेवा याये मंदयाःवल धाःसा
हाकनं दाऊदं न्यन, “छु कीलाहय् च्वंपिं मनूतय्सं जितः व जिमि मनूतय्त शाऊलया ल्हातय् लःल्हाइ ला?” परमप्रभुं लिसः बियादिल “पक्का इमिसं अथे हे याइ।”
शाऊलं लिसः बिल, “छिमिसं जिगु निंतिं दया याःगुलिं परमप्रभुं छिमित आशिष बियादीमा!