9 जोनाथनं धाल, “अथे मखु! जिमि बौनं छिगु मभिं यायेगु मति तःगु दु धइगु जिं स्यूगु जूसा छन्त मधाइ ला?”
अथे जुयाः थः बौ शाऊलं छन्त स्यायेगु कुतः यानाच्वंगु दु धकाः जोनाथनं दाऊदयात कनाबिल। अले जोनाथनं धाल, “कन्हय् सुथय् बांलाक होश यानाच्वँ अले गनं खने मदुगु थासय् वनाः सुपिलाच्वँ।
जि पिहां वयाः छ सुपिलाच्वंगु बुँइ थः बौया मेखेपाखे दं वये, अले बौनापं छंगु बारे खँ ल्हाये। छुं खँ सीदत धाःसा जिं छन्थाय् वयाः धाये।”
दाऊदं जोनाथनयात धाल, “छिकपिनि बौ तंपिकयाः छितः ब्वःब्यूगु खँ सुनां वयाः जितः धाः वइ?”
ई सितिं छ्वये मते, याकनं या।” अले वं तीरत कयाः थः मालिकयाथाय् तुं लिहां वल।
अनंलि जोनाथनं दाऊदयात धाल, “याउँक हुँ, छ व जि अले छिकपिनि सन्तान व जिमि सन्तानया दथुइ सदां साक्षी जुयादीम्ह परमप्रभुया नामं झीसं बाचा चिनागु दु।” अले दाऊद याकनं हे अनं वन, जोनाथन धाःसा शहरय् तुं लिहां वन।
स्वयादिसँ, छपिनि दासयात सदां दयाच्वनीगु दयामाया यानादिसँ, छाय्धाःसा छि व जि परमप्रभुया न्ह्यःने बाचा चिनागु दु। जि दोषी जूसा छिं हे जितः स्यानादिसँ। छाय् जि छिमि बौया ल्हातं सी माल?”