2 तर शमूएलं धाल, “जिं गथे यानाः सीकेगु? शाऊलं थ्व खँ सिल धाःसा ला जितः वं स्याइ का।” परमप्रभुं धयादिल, “छम्ह साचा छनापं हे यंकी अले ‘परमप्रभुया निंतिं बलि छायेत वयागु खः’ धकाः धा।
मोशां परमेश्वरयात धाल, “फारोयाथाय् वनाः इस्राएलीतय्त मिश्रं पित हये फुम्ह जि सु खः धकाः?”
“न्यँ, गुँखिचातय्गु हुलय् जिं छिमित फैचा थें यानाः छ्वयाच्वनागु दु। उकिं छिपिं सर्प थें चंख जुइमाः, अले सुकुभतु थें स्वजा जुइमाः।
अले मरियमं स्वर्गदूतयात थथे धाल – “थथे गुकथं जुइ फइ? जिगु ब्याहा ला मजूनि।”
अले यिशैयात नं बलि बीबलय् ब्वति कायेत इनाप या, अले छं यायेमाःगु छु खः व जिं छन्त धाये। जिं सुयात क्यने वयात जक छं जिगु निंतिं जुजु अभिषेक या।”
‘जिमि परिवारपिं शहरय् बलि छायाच्वंगु दु। जिमि दाजुं जितः अन वा धकाः आज्ञा यानाच्वंगु दु। छिसं जितः येय्कादीसा, जिमि दाजुयाथाय् वनेबियादिसँ।’ अथे जुयाः व छिगु भोजय् वये मफुत।”
इमिसं धाल, “खः, छेँ हे दु। वय्कः छिकपिं स्वयाः भच्चा जक न्ह्यः झाःगु खः। याकनं झासँ वय्कः नकतिनि शहरय् दुहां झाःगु खः, छाय्धाःसा थौं आराधना याइगु थासय् वनाः मनूतय्सं बलि छाः वनीतिनि।