12 दनाच्वनागु दु धकाः धाइम्ह मनू बांलाक होश याना च्वनेमाली, मखुसा क्वदली।
अप्वः घमण्डयात कि नाश जुइ, तःधंछुया जुल कि क्वःदली।
परमप्रभुया भय काइपिन्त आशिष दइ, अतेरि जुयाच्वंपिं नाश जुयावनी।
“अय्जूगुलिं बांलाक मन बियाः न्यनेगु या, छाय्धाःसा सुयाके दु वयात अज्जं बी। अले सुयाके मदु, वयाके दुगु नं लाका काइ।”
थ्व खँ ला सत्य खः। इमिसं विश्वास यानाच्वने मफुगुलिं हे इपिं थथे त्वधुला वन, उकिं छिमिसं क्वात्तुक विश्वास यानाच्वने माल। अय्जूगुलिं छिपिं तःधंछुइ मते, बरु स्यनावनी ला धकाः ग्याना च्वँ।
जिं “छुं स्यू” धकाः धया जुइम्ह मनुखं गुलि वं सीके माःगु खः उलि सी मखु।
होश यानाच्वँ। मखुसा मनूतय्गु ज्ञान व बुद्धियागु फय्गं खं छिमित स्यंकी। थज्याःगु खँ ख्रीष्टपाखें वःगु मखु, बरु मनूतय्गु हे थितिकुति व संसारयापाखें वःगु खः।
यःपिं दाजुकिजापिं, छिमिसं थ्व फुक्क खँ सी धुंकल, अय्नं होश यानाच्वँ। मखुसा मभिंपिं मनूतय्गु खँय् लानाः छिपिं क्वात्तुक च्वने मफयाः थःगु थासं कुतुं वनी।