Biblia Todo Logo
အွန်လိုင်း သမ္မာကျမ်းစာ

- ကြော်ငြာတွေ -




اِرمیا 12:12 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

12 از آن سوی بلندی‌های بیابان، مردم برای غارت آمده‌اند. من چنان جنگی در این سرزمین برافروختم که دیگر کسی از آن در امان نخواهد بود.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

هزارۀ نو

12 به فراز همۀ بلندیهای خشکِ بیابان، ویرانگران هجوم آورده‌اند، زیرا که شمشیر خداوند این سرزمین را از کران تا کران نابود می‌کند، و هیچ‌کس ایمن نخواهد ماند.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

Persian Old Version

12 بر تمامی بلندیهای صحرا، تاراج کنندگان هجوم آوردندزیرا که شمشیر خداوند از کنار زمین تا کناردیگرش هلاک میکند و برای هیچ بشری ایمنی نیست.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

12 مهاجمین همهٔ گوشه و کنار سرزمین را غارت می‌کنند، زیرا من شمشیرم را فرستاده‌ام تا فرد فرد قوم را هلاک سازد، و هیچ‌کس در امان نخواهد بود.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

مژده برای عصر جدید

12 از آن سوی بلندیهای بیابان مردم برای غارت آمده‌اند. من چنان جنگی در این سرزمین برافروختم که دیگر کسی از آن در امان نخواهد بود.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ

کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

12 بر تمامی بلندی​های صحرا، تاراج کنندگان هجوم آوردند، زیرا که شمشیر خداوند از کنار زمین تا کنار دیگرش هلاک می‌کند و برای هیچ بشری ایمنی نیست.

အခန်းကိုကြည့်ပါ။ ကော်ပီ




اِرمیا 12:12
31 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ  

شمشیر خداوند به خون و چربی آن‌ها، که مثل خون و چربی برّه‌ها و بُزهای قربانی شده می‌باشد، آغشته شده است. خداوند در شهر بُصره قربانی تقدیم خواهد کرد. او کشتار بزرگی در سرزمین اَدوم خواهد نمود.


خداوند می‌گوید: «برای شریران، امنیّتی وجود نخواهد داشت.»


وقتی از تو می‌پرسند به کجا خواهند رفت، به آن‌ها بگو که من چنین گفته‌ام: «سرنوشت گروهی این است که از بیماری بمیرند، و این انتهای آن‌ها است! سرنوشت گروهی دیگر این است که در جنگ کشته شوند؛ پس به همان سوی خواهند رفت! سرنوشت عدّه‌ای هم این است که از گرسنگی بمیرند؛ آن‌ها هم به همان طرف خواهند رفت! سرنوشت بقیّه این است که به اسارت برده شوند؛ پس آن‌ها هم به همان سوی خواهند رفت!


«تو نباید وارد خانه‌ای شوی که در آن سوگواری است؛ و نباید برای کسی ماتم بگیری. من با دادن صلح و سعادت، قوم خودم را برکت نخواهم داد و آن‌ها دیگر محبّت و رحمت من را نخواهند دید.


تمام این سرزمین به ویرانه‌ای متروک مبدّل خواهد شد که موجب وحشت هر بیننده‌ای خواهد بود. یهودا و ملّت‌های همسایه برای مدّت هفتاد سال در خدمت پادشاه بابِل خواهند بود.


به بالای تپّه‌ها نگاه کن. آیا جایی هست که تو در آنجا مثل روسپی رفتار نکرده باشی؟ مثل یک عرب صحرانشین که در بیابان در انتظار شکار است، تو در کنار راه، منتظر عشاق خود بودی. تو تمام این سرزمین را با روسپی‌گری و شرارت خود آلوده کرده‌ای.


از فراز تپّه‌ها صدایی به گوش می‌رسد: این صدای قوم اسرائیل است که به‌خاطر گناهانی که مرتکب شده‌اند و به‌خاطر این‌که یَهْوه، خدای خودشان را فراموش کرده‌اند، گریه و زاری می‌کنند.


«من فریادهای ناشی از وحشت را می‌شنوم، صدای ترس، نه صلح و آرامش.


پس اکنون من، خداوند، می‌گویم که شما از دستور من سرپیچی کردید؛ شما هم‌کیشان خود را از بردگی آزاد نکردید. بسیار خوب، من به شما آزادی می‌دهم، آزادی مُردن در جنگ، در بیماری و در گرسنگی. تمام ملّت‌های جهان از آنچه بر سر شما خواهم آورد، در وحشت خواهند بود.


خداوند گفته است که تمام زمین بایر خواهد شد ولی آن‌ را کاملاً از بین نخواهد برد.


امروز روز خداوند قادر متعال است: امروز روزی است که او انتقام خواهد گرفت؛ امروز روزی است که او دشمنان خود را مجازات خواهد کرد. شمشیر او آن‌ها را آن‌قدر خواهد بلعید تا کاملاً سیر شود، و آن‌قدر از خون آن‌ها خواهد آشامید تا سیراب گردد. امروز خداوند قادر متعال در شمال، در کنار رود فرات، مغلوبان را قربانی می‌کند.


شما فریادکنان خواهید گفت: «ای شمشیر خداوند! تا به کی به کُشت‌و‌کشتار ادامه خواهی داد؟ به غلاف خود بازگرد و در آنجا آرام بگیر!


شکوه و جلال موآب به پایان رسیده؛ دشمنان، شهر حِشبون را گرفته‌اند و برای نابودی ملّت موآب دسیسه می‌کنند. شهر مدمین وادار به سکوت خواهد شد، و هدف حملۀ ارتش‌ها قرار خواهد گرفت.


ما امید داشتیم زمان صلح و شفا برسد، امّا بی‌فایده بود. به‌عوض آن وحشت به ما روی آورد.


من طعم سعادت و آرامش را از یاد برده‌ام.


«یا اگر شمشیر را به آن کشور بفرستم تا آنجا را از انسان و حیوان پاک سازد،


«ای انسان فانی، نبوّت کن. اعلام کن که من، خداوند متعال، درباره عَمونیان و اهانت‌های ایشان چنین می‌گویم، «'شمشیر، شمشیری برای کشتن کشیده شده است؛ صیقلی شده است تا چون آذرخش بدرخشد.


من شمشیر خود را علیه همه از جنوب تا شمال برخواهم کشید


«ای انسان فانی، نبوّت کن و بگو: یک شمشیر، شمشیری تیز و برّاق شده،


یک‌سوّم آن‌ را هنگامی‌که روزهای محاصره به سر آمد، در شهر در آتش بسوزان. یک‌سوّم دیگر را در اطراف شهر با شمشیر خُرد کن. بقیّه را در باد پراکنده کن، و من با شمشیر به‌دنبال آن خواهم رفت.


شما را در بین قوم‌های جهان پراکنده خواهم ساخت. جنگ را بر سر شما خواهم آورد و شهرهای شما را ویران و متروک خواهم ساخت.


حتّی اگر به اسارت بروند، به شمشیر فرمان خواهم داد تا آن‌ها را در آنجا بکُشد. من قصد مجازات آن‌ها را دارم، نه این‌که آن‌ها را کمک کنم.»


ای مردم حَبشه، خداوند، شما را نیز با شمشیر خود هلاک خواهد کرد.


تیرهای من از خون سرمست خواهند شد و شمشیر من از گوشت، سیر، از خون کشته‌شدگان و اسیران و گوشتِ سران و رهبران آن‌ها.


و اسب دیگری که به سرخی آتش بود، بیرون آمد و به سوار آن قدرت داده شد که صلح را از روی زمین بردارد تا انسان‌ها همدیگر را بکُشند و به او شمشیر بزرگی داده شد.


ကြှနျုပျတို့နောကျလိုကျပါ:

ကြော်ငြာတွေ


ကြော်ငြာတွေ