اِرمیا 10:19 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹⁹ مردم اورشلیم با فریاد گفتند: «چه ضربۀ سختی بر ما وارد شده! زخم‌های ما التیام نمی‌یابد! ما می‌پنداشتیم که می‌توانیم آن‌ را تحمّل کنیم!

هزارۀ نو

¹⁹ وای بر من، به سبب جراحتم! زخم مرا علاجی نیست! اما گفتم، «این مصیبت من است، و باید آن را تحمل کنم.»

Persian Old Version

¹⁹ وای بر من بهسبب صدمه من.

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

¹⁹ در آن روزها مردم یهودا فریاد کرده، خواهند گفت: «زخمهایمان چقدر عمیق است! امیدی به شفا نیست! ولی باید تحمل کنیم چون این مجازات ماست!

مژده برای عصر جدید

¹⁹ مردم اورشلیم با فریاد گفتند: «چه ضربهٔ سختی برما وارد شده! زخمهای ما التیام نمی‌یابد! ما می‌پنداشتیم که می‌توانیم آن را تحمّل کنیم!

کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹⁹ وای بر من، به خاطر صدمه من. زخم مرا علاجی نیست! اما گفتم، «این مصیبت من است، و باید آن را تحمل کنم.»

اِرمیا 10:19 ပူးပေါင်းရင်းမြစ်များ

مزامیر 39:9

من سکوت می‌کنم و حرفی نخواهم زد، زیرا تو مرا به این روز گرفتار کردی.

مزامیر 77:10

پس گفتم: «آنچه مرا رنج می‌دهد این است که خدا مانند قبل رفتار نمی‌کند.»

اِشعیا 8:17

من در انتظار خداوند که خود را از قوم خویش پنهان کرده، خواهم ماند، و امید من بر او خواهد بود.

اِرمیا 14:17

خداوند به من دستور داد تا دربارۀ اندوه خودم با مردم صحبت کنم و بگویم: «باشد تا شب و روز از چشمانم اشک جاری شود و هیچ‌وقت از گریستن باز نایستم، چون قوم من به‌شدّت مجروح و عمیقاً آسیب دیده است.

اِرمیا 14:7

مردم فریاد برمی‌آورند و می‌گویند: 'اگرچه گناهانمان ما را محکوم می‌کنند، ای خداوند، طبق وعده‌ات به داد ما برس. بارها از تو روگردانیده‌ایم و بر ضد تو گناه ورزیده‌ایم.

اِرمیا 17:13

ای خداوند، تو امید قوم اسرائیل هستی؛ تمام کسانی‌ که تو را ترک کنند، شرمسار خواهند شد. آن‌ها مثل نام‌هایی که بر روی گرد و خاک نوشته شده باشند، محو خواهند شد، چون تو، خداوند و سرچشمۀ آب زندگی را ترک کرده‌اند.

اِرمیا 4:19

درد! دردی که نمی‌توانم آن‌ را تحمّل کنم! قلبم! قلبم به‌شدّت می‌تپد! نمی‌توانم ساکت بمانم؛ صدای شیپورها و فریادهای جنگ را می‌شنوم.

اِرمیا 4:31

فریادی شنیدم، شبیه فریاد زنی در حال زایمان، زنی که اوّلین بچّه‌اش را به دنیا‌ می‌آورد. این فریاد اورشلیم بود که برای نفس کشیدن تقلّا می‌کرد، و دست خود را بلند کرده می‌گفت: «من محکوم به فنا هستم! آن‌ها برای کشتن من می‌آیند.»

اِرمیا 8:21

دل من مجروح شده است، چون قوم من درهم شکسته‌ است، من عزادار، سوگوار و ماتم زده‌ام.

اِرمیا 9:1

ای‌کاش سَرَم چشمۀ پُر آب، و چشم‌هایم جویباری از اشک بود، تا می‌توانستم روز و شب برای قوم خودم که کشته شده‌اند، بگریم.

سوگنامه 1:2

شب‌ها زارزار می‌گرید و اشکش قطره‌ قطره بر گونه‌هایش فرو می‌ریزد. از تمام عشاقش یکی هم برایش باقی نمانده است. متّحدانش به او خیانت کرده‌ همگی با او دشمن شده‌اند.

سوگنامه 3:48

به‌خاطر نابودی قومم، سیل اشک از چشمانم جاری است.

میکاه 7:9

ما در برابر خداوند گناه کرده‌ایم، بنابراین باید مدّتی قهر و غضب او را متحمّل شویم، امّا سرانجام از ما در برابر دشمنان حمایت خواهد کرد و آن‌ها را به‌خاطر بدی‌هایی که در حقّ ما کرده‌اند، مجازات خواهد نمود. او ما را از تاریکی به روشنایی هدایت خواهد کرد و ما کار نجات‌بخش او را خواهیم دید.