8 “तब उ रजा फेनो दोसर नोकरसबके कहल्कै, ‘बियाहके भोज त तैयार छै, महज नौता पाबलाहा लोकसब यि भोज खाइ जोगके नै छेलै।
ओहिसे रजा एकदमसे खिस्याके आपन सैनिकसबके पठेल्कै आ जानसे नोकरसबके मारैबलासबके मारैले लगेल्कै आ ओइसबके सहर डहाइले लगेल्कै।
तहैले तुसब मुल रस्तासबमे जो आ जेसब भेटतौ, ओइसबके बियाह भोजमे बोलाके आन।’
तब येसु जबाब देल्कै, “जाबेतक बर, बरियातीसङे रहैछै, कि उसब सोक मनाइछै? महज उ दिन एतै जहिया बर ओइसबके बिचसे अलग हेतै तब उसब उपास बैठतै।
महज ओइ जुगतक पौहुचैके योग्य ठहरल लोकसब आ मैरके जि उठैके योग्यके हैबलासब बियाह नै करैछै आ नै कराइछै।
महज यि सब बातसबसे बचैले आ मानब पुतरके अगामे ठडा हेबे सके तै सक्तिके लेल परमेस्वरसङे सबघरी जागल रह आ परथना कर।”
तब पावल आ बरनाबास साहस कैरके कहल्कै, “परमेस्वरके बचन सबसे पैहने तोरासबके सुनेनाइ जरुरी छेलै, महज तोरौरके सुनैले नै मानलिही। तोरौरके आपनके अनन्त जिबनके योगके नै मानैचिही। आब हमसब दोसर जातीके लोकसबके परमेस्वरके बचन सुनाबे जेबै।
परमेस्वरके धारमिक इन्साफके परमान यह्या चियै कि तुसब परमेस्वरके राजमे जाइके योग्य बन। तुसब ओहै राजके खातिर दुख सहैचिही।
उसब धैनके चियै, जे आपन बस्तर धोइबके साफ करैछै। उसब जिबनके गाछके फल खाइले आ ओइ सहरके देहरीसे भितर जाइले पाबतै।
महज सारडिसमे कतहेक एहेन लोकसब छै, जे आपन बिस्बासके बस्तर जखा पापसे मैल नै बनाइनेछै। उसब हमरसङे उजर बस्तर लगाके चल्तै कथिलेकी उसब अनङ करैके योग्य छै।