20 तब उठके उ आपन बाबुलग घुइमके एलै। “महज बहुत दुरेसे ओकर बाबु आबैत देख लेल्कै, ओकर मन दयासे भरलै आ दौरले ज्याके ओकरा पजियाके गालमे चुम्मा लेल्कै।
आब त हम अहाँके बेटा कहाइके योग्यके नै चियै। हमरा दया कैरके एकटा नोकरे सरह अहाँके घरमे राखु।’
बेटा बाबुके कहल्कै, ‘बाबु, हम स्वरगके परमेस्वरके बिरुधमे आ अहाँके बिरुधमे पाप करनेचियै। हम फेनो अहाँके बेटा कहाइके योग्यके नै चियै।’
कथिलेत यि परतिग्या तोरासबके खातिर, तोरासबके धियापुताके खातिर आ दुर-दुरमे रहैबला सबके खातिर चियै, जकरा सबके परभु परमेस्वर बोलाइछै।”
उसब एकदम कान्लै आ ओकरा पजियाके चुम्मा लेल्कै।
महज तुसब, जे ओइ बखत परमेस्वरसे दुर छेल्ही, आब खिरिस्ट कुरूसमे बह्याल लहुसे नजदिक भेलचिही।
उ आइबके परमेस्वरसे लग भेल यहुदी आ दुर रहल गैर-यहुदी दुनुके बिचमे मेलमिलाप कराइले सुसमाचार सुनाइल्कै।