1 हे धियापुतासब, तुसब परभुमे एक भेलाके कारन आपन बाप-महताइरके कहल बात मान, कथिलेत यि बात उचित चियै।
तकरबाद येसु, मरियम आ योसेफसङे नासरतमे गेलै आ उसबके आग्याकारी भ्याके रहलै। ओकर माँ मरियम यि सबबातसब बिचार कैरके मनमे राखैत गेलै।
अइ सन्सारके लोकसब जखा देखासेखी नै कर महज आपन सोच-बिचार परमेस्वरके परिबरतन करैले दहै। तब परमेस्वरके असल, मनपरैबला आ सिध इक्छा कथी चियै से तुसब जानबिही।
हम तोरासबके बिन्ती करैचियौ कि, ओकरा परमेस्वरके एकटा पबितर जन जखा परभुके नाममे स्वागत कर। तुसब सके जतहेक ओकर जरुरतमे सहायता कर, कथिलेत उ बहुतो लोकके आ हमरो सहायता करने छै।
बेबस्था अपनेमे पबितर छै। ओहैसे ओकर आग्यासब पबितर, नियाय सङहत आ असल छै।
तैखातिर हे हमर पिरिय भाइ-भैयासब, बिस्बासमे बलगर आ अस्थिर रह। तुसब परभुके काममे बरहैत जो, कथिलेत तुसब जानैचिही कि परभुमे तोरासबके मेहनत बेरथ नै हेतौ।
महज जै मसोमातनीके बेटा-बेटी कि नाती-नातिन छै, सबसे पहिने उसब मसोमातनीके देखभाल करे। उसब घरेमे भक्ति-भाव करैले सिखे आ आपन माँ-बाबुके उपकारके करजा सदहावे, कथिलेकी अनङ करलासे परमेस्वर खुसी हैछै।
परभुके आदरके खातिर अधिकारीसबके अधिनमे रह, चाहे सबसे उपरमे रहैबला रजा हेबे,