4 ओतेका लोकसब पावलके हाथमे साँप ओझराल देखके एकदोसरसे कहेलाग्लै, “यि लोक पक्का हतियारा चियै, अइमे कोनो संखा नै छै। समुन्दरसे त बैचके चैलएलै महज नियाय निसाफसे दुर नै रहलै।”
अहै तरहसे पिरथिबीमे धरमी लोकके जतहेक खुन बहलै- धरमी हाबिलके लहुसे लके बेरेक्याहके बेटा जकरियाके लहुतक, जकरा तुसब मन्दिरके पबितर ठाम आ बेदीके बिचमे हतिया करलिही- तकरासबके दोस तोरेसबके कपारमे परतौ।
भिरके सबलोक जबाफ देल्कै, “अकर लहुके दोस हमरासबमे आ हमरासबके बेटा-बेटीसबमे परे!”
तब येसु उसबके कहल्कै, “कि अनङ दुखमे परलाहा गालिलीसब औरो गालिलीसबसे बहुत पापी छेलै कैहके सोचैचिही?
या अठार गोरेके उपरमे सिलोआमके धरहरा खइसके मरल छेलै। कि उसब यरुसलेमके सब लोकसबसे बेसी पापी छेलै कैहके सम्झैचिही त?
मुह देखके नियाइ नै कर, महज ठिकसे नियाइ कर।”
ओतेका निबासी लोकसब एकदम हमरासबके दया देखेल्कै। ओहै बखत पानी पैररहल छेलै आ जार हेबे लाग्लै, तब उसब हमरासबके लेल आइग बाइरके तापैले बोल्याके स्वागत करल्कै।
पावल जरना-काठी बिछके जब घुरपर राखल्कै त उ जारनमेसे आइगके धाहसे एकटा साँप निकैल्के पावलके हाथमे ओझरागेलै।
महज जब पावल साँपके आइगमे झटकाइरदेल्कै आ पावलके कोनो नोकसानी नै भेलै।
महज डरपोकसब, बिस्बास नै करैबलासब, घिनलागैबला काम करैबलासब, हतियारासब, बेबिचारीसब, जादु-टोना करैबलासब, मुरती पुजा करैबलासब आ झुठ बोलैबलासबके ठाम त आइग आ गन्धक बरैबला भठिमे हेतै। यि दोसर मिरतु चियै।”