9 جيڪڏهن آءٌ پاڻ کي پر لڳائي اوڀر وڃان توڙي اولهہ، توڙي سمنڊ جي تمام اونهاين ۾ وڃي رهان،
9 جي آءٌ صبح جا کنڀ پائي، سمنڊ جي تمام ڏورانهين ڀاڱن ۾ وڃي رهان؛
هو پردار آسماني مخلوق تي سوار ٿي اڏامندو آيو، هائو، هو واءُ جي بازن تي پرواز ڪندو آيو.
هو آسمان جي هڪڙي ڇيڙي کان نڪري ٻئي ڇيڙي تائين گشت ڪري ٿو. هن جي گرميءَ کان ڪڏهن بہ ڪا شيءِ لڪي نہ ٿي سگھي.
پر اوهين جيڪي منهنجو خوف ٿا رکو تن جي لاءِ ان ڏينهن منهنجو بچائڻ سج جي روشنيءَ وانگر هوندو، جنهن جو نتيجو چڱائي ۽ ڀلائي هوندو. اوهين انهيءَ ڏينهن تي ائين نچندا ٽپندا جيئن وٿاڻن مان گابا ڇٽي نڪرڻ مهل نچندا ٽپندا آهن.