4 آءٌ پنهنجي اکين ۾ ننڊ کي اچڻ نہ ڏيندس، بلڪ پنهنجي ڇپرن تي آءٌ پنڪي بہ اچڻ ڪين ڏيندس،
4 ۽ نہ پنهنجن اکين ۾ ننڊ، ۽ نڪي پنهنجن ڇپرن ۾ پنڪي اچڻ ڏيندس؛
پوءِ هن جي اڳيان کاڌو رکيو ويو، پر هن چيو تہ ”جيستائين آءٌ پنهنجو ڪم نہ ٻڌائيندس تيستائين ڪونہ کائيندس.“ لابن چيس تہ ”چڱو، ٻڌاءِ.“
اوهين سمهڻ ۽ ننڊ ڪرڻ کان اڳ ۾ ئي اهو سڀ ڪجھہ هڪدم ڪريو.
تڏهن نعوميہ کيس چيو تہ ”منهنجي ڌيءَ ماٺ ڪري ويهہ جيستائين تو کي خبر پوي تہ ڳالهہ ڪٿي ٿي بيهي. انهيءَ شخص کي تيستائين آرام نہ ملندو جيستائين هو اڄ ئي انهيءَ معاملي کي طئي نہ ڪندو.“