1 تڏهن بلدد سوخيءَ ورندي ڏيئي چيو تہ
1 تڏهن بلدد سوخيءَ ورندي ڏيئي چيو تہ:
تڏهن بلدد سوخيءَ ورندي ڏيئي ايوب کي چيو تہ
هاڻي جڏهن ايوب جي ٽن دوستن، اليفز تيماني، بلدد سوخي ۽ ضوفر نعماتيءَ مٿس آيل انهيءَ سڄيءَ مصيبت جو احوال ٻڌو، تڏهن پنهنجي پنهنجي شهر کان اچي گڏ ٿيا ۽ پاڻ ۾ صلاح ڪيائون تہ هلي ايوب سان ڏک ونڊين ۽ کيس تسلي ڏين.
پوءِ بلدد سوخيءَ پڻ ايوب کي ورندي ڏيئي چيو تہ
مون سان گڏ منهنجي اميد بہ قبر ۾ لهي هلندي، اسين ٻيئي مٽيءَ ۾ ملي وڃي آرامي ٿينداسين.“
”اي ايوب! تون ڪيستائين پيو ڳالهائيندو رهندين؟ سمجھدار ٿيءُ ۽ هاڻي اسان جي ڳالهہ ٻڌ.