Saŋ maŋ nuŋ mozigo nʼan di roota a kane ɗoŋ a geeladó, nʼa tʼeesa: “Kune ɗoŋ egguŋ duuɗiyo, kun ti leɗɗo ti tuddó me, kun eŋgilo kʼadda kʼuwwo ere tʼoggiyo ki daayum, Raa yi muɗɗe a Meeda siitanɗani ti maaleekiyagutú.
Saŋ onniyo tʼaana ere wede ɓoy yʼa tʼooziga wo biza yʼa di-tʼippa ti kerle, maŋ kune kun dʼoopa ti paate. Aame geŋ kun tʼeesa koppiyo a biza bumɓu, wo kun di roota: “Galmeegey, kʼay tʼohon!” Wo yoŋ yʼun tiʼn kima onamguŋ, yʼa tʼeesa: “Nʼun kiʼn suune ye kune ti tunɗa me.”
Wo aŋken̰n̰o Raa kun yi zuune, wo ay di roote yoŋ yʼunni zuune ti poone too. Wo ɗe mummino kun di-kime ki tukki undiyagi ɗoŋ ki bita toogadaŋ baata i-dokkiyo duniya, wo kun tʼise ɓulagi sey me?
Wo ɗe iŋkino toŋ, dooyiso ere ɗerec Raa yʼin ele gette ti lekkiyo daayum aa ita ɓoy zakiɗi. Ekkʼita ɓoy geŋ an a di riiŋe ono ɗoŋ en̰n̰o: «Galmeega Raa yiʼni suune ɗoŋzí me.» Wo soŋ: «Wede tuuku yi waaku suma Galmeega Raa maŋ, yi leɗɗo tʼisiyo sulɗi ɗoŋ ki diine ye me.»