Yesus ajar tarús bilang, “Jang nilei orang, ko biar orang jang nilei bale sang lu. Jang karitik orang, te nanti orang dong karitik bale sang lu. Lupa buang orang pung sala, ko biar dong ju lupa buang lu pung sala.
Lu suka tanda bae-bae orang pung sala kici ana sa. Ma lu pung sala yang bésar, lu anggap ke sonde ada sa. Itu sama ke lu lia abu satu titik di orang pung mata. Padahal ada balok bésar pele lu pung mata, ma lu sonde rasa!
Woi! Dasar lu tu, orang muka-balakang batúl! Tolong doo! Angka buang itu balok dari lu pung mata sandiri dolo, baru lu bisa lia, ko tolong lap buang abu sapoꞌong ana dari lu pung kawan pung mata.
Bosong nilei orang karmana, na, nanti Tuhan Allah nilei sang bosong bagitu ju. Bosong ukur orang laen pung sala karmana, nanti Tuhan Allah ukur sang bosong bagitu ju.
Sodara dong! Ada banya orang mau mangajar orang parcaya dong. Itu bae sa! Ma inga te Tuhan Allah nanti pareksa lebe alus orang yang mangajar sang orang parcaya dong. Jadi sonde bole sambarang orang mangajar.
Dong tanya-tanya sang Dia tarús. Ais Dia badiri, ju kasi tau sang dong bilang, “Bagini. Kalo ada dari bosong yang sonde parná bekin sala, na, dia tu yang bisa lempar batu yang partama ko hukum sang ini parampuan.”