Tagal itu, dia mulai pange ame samua orang yang ada utang sang dia pung bos. Dia tanya orang nomer satu bilang, ‘We! Lu ada utang barapa sang beta pung bos?’
Ais karmana lai deng itu dalapan blas orang yang mati kaná tendes manara yang rubu di Siloam tempo hari tu? Dong pung sala lebe bésar dari samua orang laen di Yerusalem, ko?
Ais dia pi tanya orang nomer dua bilang, ‘Ko lu lai ada utang barapa?’ Dia manyao bilang, ‘Beta utang 1.000 karong padi.’ Itu kapala urusan kasi tau bilang, ‘Robe buang lu pung surat utang lama tu, abis tulis yang baru bilang, 800 karong sa.’
Ma itu pagawe sonde bisa bayar ganti dia pung utang. Jadi raja parenta bilang, ‘Pi jual ini orang deng dia pung bini-ana samua, ko dong jadi budak. Deng jual abis dia pung harta dong samua, ko bayar dia pung utang dong.’
Ais dia kasi dia pung tukang suru-suru partama, doi mas lima saku, ko dia kasi babunga itu doi. Tarús dia kasi tukang suru-suru nomer dua, doi dua saku, deng tukang suru-suru nomer tiga, doi satu saku, iko dong satu-satu pung mampu. Ais ju dia barangkat pi jao.
Itu tukang suru-suru partama maso deng sarakan doi sapulu saku, ju bilang, ‘Ini bos pung doi. Tempo hari bos su kasi beta doi lima saku. Ma sakarang, beta su dapa ontong lima saku lai.’
Ais, itu tukang suru-suru nomer dua datang sarakan sang dia pung bos doi ampa saku, deng bilang, ‘Bos! Dolu bos sarakan kasi beta, doi dua saku. Lia sa, te beta su dapa ontong doi dua saku lai.’
Ais, itu tukang suru-suru nomer tiga datang. Ju dia kasi tau bilang, ‘Bos! Beta tau bos ni orang hati karás. Te bos ame apa yang orang laen bekin, deng ketu ame apa yang orang laen tanam.