Pag-abot kan panahon na iyan, an lengwaheng Hebreyo an magigin tataramon sa limang syudad sa Egipto. An mga tawo duman masumpa sa ngaran nin Kagurangnan nin mga hukbo. An saro sa mga syudad aapodon, “Syudad kan Aldaw.”
Dinutaan niya kan baga an sakong mga ngabil dangan nagsabi, “Nadutaan na kaini an saimong mga ngabil; mayo na an saimong karatan, asin pinatawad na an saimong mga kasalan.”
Kagurangnan, ika an nag-iingat sako asin nagtataong kosog; tinatabangan mo ako sa panahon nin kasakitan. Hale sa mga poro kan kinaban madolok saimo an mga nasyon saka masabi, “An mga dios kan samong mga ginikanan gabos mayong halaga.
Tatakoton sinda nin Kagurangnan. Hahalean niya nin halaga an mga dios-dios kan daga, dangan sasambahon siya kan lambang nasyon, an lambang saro sa sadiri niyang daga.
Sa panahon na iyan dakul na nasyon an madolok sa Kagurangnan asin magigin saiyang banwaan. Maerok siya sa kaibahan nindo, dangan maaaraman nindo na sinugo niya ako sa saindo.
An marahay na tawo, marahay man an gibo huli ta pano nin karahayan an saiyang puso; an maraot na tawo, maraot man an gibo huli ta pano nin karatan an saiyang puso.
Dai kamo maggamit nin mga tataramon na makakaraot, gamiton nindo an mga tataramon na makakapakarahay saka tama sa panahon, nganing pakinabangan kan mga makakadangog.
Dangan pinatanog kan ikapitong anghel an saiyang trompeta, asin may mga makosog na tingog sa langit na nagsabi, “An kahadean kan kinaban nagin kahadean kan satong Kagurangnan asin kan saiyang Cristo; maghahade siya sagkod pa man!”