Nagsabi ako, “O Dios, nasosopog ako na iitaas an sakong lalawogon sa atubangan mo, huli ta mas halangkaw an samong mga kasalan ki sa samong mga payo, asin an samong karatan nakakaabot sagkod sa kalangitan.
Napapalibotan ako nin dai mabilang na karatan. Inabot na ako kan sakong mga kasalan, asin dai na ako nakakamaan. Mas dakul sinda ki sa buhok kan sakong payo, kaya pinanluluya an sakong puso.
Pakatapos kan gabos niyang kasakitan, magkakaigwa giraray siya nin kaogmahan; maaaraman niyang dai nasayang an saiyang pagtios. An maimbod kong sorogoon, na sakong nawiwilihan, iyo an mapasan kan padusa kan kadaklan asin huli sa saiya sinda sakong papatawadon.
“Itinala niya an sakong mga kasalan dangan iginakod sa sarong sakal, na ibinugtak sa sakuyang abaga, na nagin dahelan kan sakong panluluya. Itinao ako nin Kagurangnan sa kamot kan mga kaiwal, na dai ko kayang labanan.
Kun kakanon pa an natadang karne sa ikatolong aldaw, dai na aakoon nin Dios an kagdolot. Dai iyan ipapanongod sa kagdolot; magigin maati iyan. Papadusahan an siisay man na kumakan kaiyan.
Dinara ni Cristo an satong mga kasalan sa saiyang hawak duman sa krus tanganing magadan kita sa satong kasalan asin mabuhay sa katanosan. Naomayan kamo huli kan saiyang mga lugad.