Maski ako maglakaw sa tahaw nin kasakitan, iniingatan mo an sakong buhay; linalabanan mo an mga anggot kong kaiwal, asin iliniligtas mo ako huli kan saimong kapangyarihan.
Kaheraki ako, O Dios, kaheraki ako, huli ta minapaalaw ako saimo. Sa lindong kan saimong mga pakpak ako minapaili, sagkod na an mga bagyo nin pag-alaman makaagi.
Sa aldaw nin sakong kasakitan hinahanap ko an Kagurangnan; magdamlag na iniitaas ko an sakong mga kamot sa pagpamibi, alagad daing nakukuang karangahan an sakong kalag.
Lumaog kamo sa saindong mga harong, sakong banwaan, asin serahan nindo an mga pintoan. Magtrabaho kamo sa kadikit na panahon sagkod na matapos an kaanggotan nin Dios.
An lambang saro sa sainda makakaagid sa sarong lugar na pailihan sa doros asin sa sarong lugar na matatagoan kun igwa nin bagyo. Makakaarog sinda sa mga salog na nagbubulos sa desyerto, siring sa lindong nin sarong dakulang gapo sa lugar na mayo nin anoman na masisirongan.
“O Jerusalem, Jerusalem! Ginagadan mo an mga propeta asin ginagapo mo an mga sinugo nin Dios saimo! Pirang beses nang boot kong tiriponon an saimong mga aki, arog kan paglukob kan gunakan sa saiyang mga siwo, alagad habo ka!