An Kagurangnan yaon sa saiyang banal na templo; yaon sa langit an saiyang trono. Minamasdan niya an mga tawo saen man na lugar asin aram niya an saindang ginigibo.
Alagad aabotan sinda nin dakulang takot, na kaidto dai pa lamang nangyari; huli ta iwawarak nin Dios an mga tolang kan mga kaiwal nin saiyang banwaan. Magkakasoropog sinda huli ta isinikwal sinda nin Kagurangnan.
Ginibo iyan kan nagtutukaw sa saiyang trono sa itaas kan daga asin lampas pa sa langit; an mga tawo sa daga arog na sana kasadit sa mga doron. Inunat niya an langit siring sa sarong kurtina, siring sa sarong eerokan na tolda.
“Ako an halangkaw asin banal na Dios, na nabubuhay sagkod lamang. Nag-eerok ako sa sarong halangkaw saka banal na lugar, alagad nag-eerok man ako sa kaibahan kan mga tawong mapakumbaba saka nagsosolsol, tanganing ibalik sa sainda an saindang pagsarig asin paglaom.
Nagsasabi an Kagurangnan, “An langit iyo an sakong trono asin an kinaban iyo an sakong tungtongan. Anong harong an pwede nindong itugdok para sako; saen na lugar ako magpapahingalo?