An Kagurangnan yaon sa saiyang banal na templo; yaon sa langit an saiyang trono. Minamasdan niya an mga tawo saen man na lugar asin aram niya an saindang ginigibo.
Masarabi an sakong mga tolang, “Siisay an makakaarog saimo, Kagurangnan? Iliniligtas mo an mga maluya, sa mga mas makosog sainda; an mga dukha, sa nang-aapi sainda.”
“Kagurangnan, siisay sa mga dios an arog saimo? An arog saimo na makangangalas an kabanalan? Mga milagro asin gibo mong ngangalasan, siisay an makakaarog kaiyan?
Dangan magigin hade an sarong kapagarakian ni David, asin pamamayohan niya an banwaan sa kaimbodan saka sa pagkamoot. Magigin marikas siya sa paggibo kan tama; bilang hukom, ipapahiling niya an hustisya.)
“Ako an halangkaw asin banal na Dios, na nabubuhay sagkod lamang. Nag-eerok ako sa sarong halangkaw saka banal na lugar, alagad nag-eerok man ako sa kaibahan kan mga tawong mapakumbaba saka nagsosolsol, tanganing ibalik sa sainda an saindang pagsarig asin paglaom.