Alagad huli sa kapaabaw-abawan, dai lamang nagpahiling si Ezekias nin anoman na pasasalamat sa ginibo saiya nin Kagurangnan. Kaya an kaanggotan nin Kagurangnan duminatong saiya, sa Juda asin sa Jerusalem.
Kamong kapagarakian ni Abraham na sorogoon nin Dios; kamong kapagarakian ni Jacob na saiyang pinili; giromdomon nindo an mga ginibo niyang ngangalasan, an mga milagro, asin an mga itinaram niyang mga sentensya.
Kan an samong ginikanan yaon duman sa Egipto, dai ninda nasabotan an mga makangangalas mong gibo. Nalingawan ninda an yaman kan danay na pagkamoot mo; asin nagsombikal sa Makakamhan duman sa Dagat na Pula.
“Siisay ining nagdadangadang hale sa syudad nin Bozra sa Edom? Siisay ining nakasulot nin magayon na gubing na pula na nagmamartsa na may kapangyarihan saka kakosogan?” Siya an Kagurangnan, an mapangyari sa pagligtas, na nagdadangadang sa pagpahayag kan saiyang kapangganahan.
Ipapahayag ko an danay na pagkamoot nin Kagurangnan; inoomaw ko siya huli kan gabos na ginibo niya para samo. Dakulang marahay an itinao niyang biyaya sa banwaan nin Israel huli kan saiyang pagkaherak asin danay na pagkamoot.
Arog kaini an pagbalos nindo sa Kagurangnan, kamo na sarong lolong asin mayong isip na banwaan? Siya an saindong ama, saindong Kaglalang, an nagpatindog saindo bilang sarong banwaan.