Dai ka magtago sako!” Dai ka maanggot sako; hare pagsubolan an saimong sorogoon. Ika an sakong nagin tabang; hare ako pagpabayae o pagsikwalan. O Dios nin sakong kaligtasan!
Anoman na sogot na minaabot saindo, ordinaryo nang minaabot sa tawo. Alagad maimbod an Dios asin dai niya tutugotan na sogotan kamo nin labi pa sa kakayahan nindo. Kun kamo sogotan, papakosogon niya kamo tanganing matagalan nindo iyan asin makakua kamo nin paagi na malusotan iyan.
Paghumare sa pagsimbag sako, Kagurangnan! Pinanluluya an sakuyang espiritu! Hare pagtagoa sako an lalawogon mo, tibaad makaarog ako sa mga nahulog sa lulubngan.
Kun mag-agi ka sa hararom na katubigan, kaibahan mo ako; dai ka madadaog kan saimong mga kasakitan. Kun mag-agi ka sa kalayo, dai ka masusulo; dai ka maaano kan mga masakit na pagbalo.
Dai mo na daw ako mapapatawad kan sakong kasalan? Dai mo na daw malilingawan an sala kong ginibo? Huli ta madali na akong magadan; hahanapon mo ako, alagad dai mo ako makukua.”
Pakalihis nin halawig na panahon, nagadan an hade nin Egipto, alagad an mga Israelita padagos na nasa kaoripnan. Kaya nag-agrangay sinda sa sobrang pagtios—inagrangay na nakaabot sa Dios.
Hinanyoga, Kagurangnan, an sakong pakimaherak para sa katanosan; himatea an sakuyang inagrangay! Dangoga an sakong pamibi, na gikan sa ngoso na mayo nin daya.