dangan bilog na aldaw siyang naglakaw pasiring sa kalangtadan. Nag-ontok siya sa sarong kahoy, nagtukaw sa sirong kaini saka nagmawot na magadan. “Tama na Kagurangnan,” an pamibi niya. “Kuahon mo na ako; mas marahay pa sako an magadan!”
Hiningowa kong saboton an kalaenan kan pakaaram asin kalolongan, kan kadonongan saka karungawan. Alagad nahiling ko na arog man giraray ini sa paglamag sa doros.
Dangan pinaghorophorop ko an gabos kong ginibo asin an kapagalan sa paggibo kaiyan. Namidbid ko na gabos mayo nin halaga, asin garo sanang paglamag sa doros; mayo lamang nin pakinabang.
Ini mayo man nin halaga, asin garo sana paglamag sa doros. Mas marahay pang makontento ka kan yaon na saimo ki sa sarong bagay na danay pang minamawot.
Makosog na nag-abot sakuya an kapangyarihan nin Kagurangnan asin dinara ako kan saiyang espiritu. Mantang dinadara ako, namatean ko an kapaitan nin boot asin kaaanggotan.
Pagsirang kan aldaw, ipinadara nin Dios an sarong mainit na doros hale sa sirangan, asin huli sa init kan aldaw na minatama sa payo ni Jonas, haros madismayo siya. Kaya minawot niyang magadan. Nagsabi siya, “Mas marahay pa sako an magadan ki sa mabuhay.”
Tano ta itinutugot mong mahiling ko an mga kasakitan na ini? Paano mo natatagalan an pagmasid sa mga salang gibong ini? Nasa palibot ko an karatan saka kadahasan; an pagralaban saka pag-iriwal yaon sa gabos na lugar.