Ligtasan ako sa maringis na mga kaiwal; ligtasan ako sa kamot kan mga dayuhan, na an mga ngoso dai nagtataram nin katotoohan, na an saindang toong kamot nanunumpa sa kaputikan.
Ikinakaongis ko an saimong mga pyesta kan Bagong Bulan saka itinalaan na mga pyesta; iyan sarong pagabat para sako; napapagal na ako sa pagpasan kaiyan.
Aram kong dai kamo pwedeng paniwalaan, asin poon sa pagkamundag inapod na kamong mga matumang. Iyan an dahelan kun tadaw ta dai pa nindo nadangog an siring kaini, kun tadaw ta dai pa saindo kaiyan nin nakapagsabi.
Tinumangan mi ika, isinikwal, asin dai sinunod. Inapi mi an iba asin tinalikodan mi ika. Mayong katotoohan an samong mga iniisip; gabos kaputikan an samong mga itinataram.
Kaya sabihan mo sinda na ako, an Kagurangnan Dios, an nagtataram: Dai na mahahaloy. Mangyayari na an sinabi ko. Ako, an Kagurangnan Dios, an nagtaram!”
Tataposon ko na an saiyang kaogmahan—an saiyang taon-taon saka bulan-bulan na mga pyesta asin an saiyang mga Sabbath—an gabos niyang itinalaan na mga pyesta.
Dai ko maheherakan an saiyang kaakian; mga aki sinda nin sarong mayong sopog na maraot na babae. Siya man sana an nagsabing, “Maduman ako sa mga lalaking namomoot sako—tinatawan ninda ako nin pagkakan saka tubig, telang lana asin lino, lana nin oliba saka arak.”