Alagad an sarong tribu itatao ko sa saiyang aking lalaki, tanganing danay akong igwa nin sarong kapagarakian kan sorogoon kong si David na naghahade sa Jerusalem, an syudad na pinili ko tanganing bugtakan kan sakong ngaran.
“Pirang beses nang pinalsok an ilaw kan maraot? May napahamak na daw maski saro sainda? Pinadusahan na daw nin Dios sa saiyang kaanggotan an mga maraot,
Sa panahon na gadanon taka, tatahoban ko an kalangitan asin papadiklomon ko an mga bitoon. An aldaw matago sa mga panganoron asin an bulan dai matao nin liwanag.
Tano ta paparaon an ngaran kan samuyang ama sa Israel sa dahelan na dai siya nin aking lalaki? Tawe kami nin daga sa kaibahan kan mga kadugo kan samong ama.”
Dangan sinabihan kan hade an mga katabang, ‘Gaposon nindo an saiyang kamot asin bitis dangan iapon siya sa kadikloman sa luwas. Duman magtatangis siya asin magraragot an saiyang mga ngipon.’”