Nagsimbag si Elias, “Magabat an hinagad mo, alagad kun mahiling mo ako mantang kinukua ako saimo, makakamtan mo iyan; ta kun dai, dai mo makakamtan an hinahagad mo.”
Mantang naghihiling ako, ibinugtak an mga trono sa mga lugar kaini. An sarong danay na buhay nagtukaw sa saro kan mga trono; maputi siring sa nyebe an saiyang gubing, asin nakakaagid sa telang purong lana an saiyang buhok. Nagkakalayo an saiyang trono na igwa nin mga rwedang naglalaad.
Sarong hapon, mag-aalas tres na kaidto, nagkaigwa siya nin bisyon: malinaw niyang nahiling an sarong anghel nin Dios na naglaog sa namumugtakan niya dangan nag-aapod saiya, “Cornelio!”
Nagsabi si Cornelio, “Tolo pa sanang aldaw an nakalihis, mga arog kaining oras, namimibi ako sa laog kan sakong harong kan bigla sanang nagtindog sa atubangan ko an sarong lalaking nakagubing nin makintab,
Alagad igwa pa nin nagkapira diyan sa Sardis na dai nadigtaan an saindang gubing; an nagkapirang ini maiba sako, nakagubing nin puti, huli ta maninigo sindang mag-iba sako.
Sinimbag ko siya, “Dai ko aram; ika an nakakaaram.” Sinabihan niya ako, “Ini an mga tawong nakatagal sa makuring kasakitan. Linabahan ninda an saindang mga gubing asin pinaputi sa paagi kan dugo kan Kordero.