An Kagurangnan yaon sa saiyang banal na templo; yaon sa langit an saiyang trono. Minamasdan niya an mga tawo saen man na lugar asin aram niya an saindang ginigibo.
huli ta parareho an kataposan kan gabos, matanos man o tampalasan, marahay man o maraot, malinig man o maati, nagdodolot man nin atang o dai. An tawong banal mayo man nin kalaenan sa tawong parakasala; an tawong minasumpa arog man sa tawong dai minasumpa.
“Ako an halangkaw asin banal na Dios, na nabubuhay sagkod lamang. Nag-eerok ako sa sarong halangkaw saka banal na lugar, alagad nag-eerok man ako sa kaibahan kan mga tawong mapakumbaba saka nagsosolsol, tanganing ibalik sa sainda an saindang pagsarig asin paglaom.
Nagsasabi an Kagurangnan, “An langit iyo an sakong trono asin an kinaban iyo an sakong tungtongan. Anong harong an pwede nindong itugdok para sako; saen na lugar ako magpapahingalo?
Orog sa gabos, mga tugang, dai kamo magsumpa kun nanunuga kamo; dai kamo magsumpa sa ngaran kan langit, o kan daga, o kan ano pa man na bagay. Kundi magsabi sana kamo nin “Iyo” kun iyo; asin “Dai” kun dai, tanganing dai kamo hukoman nin Dios.