Itao man nindo sakuya an matua kan saindong mga baka asin mga karnero; pitong aldaw an hayop sa kaibahan nin saiyang ina, dangan sa ikawalong aldaw itao nindo iyan sako.
An dugo iuula kan padi sa mga gilid kan altar sa may pintoan kan Tabernakulo asin tututongon niya an taba tanganing magkaigwa kan parong na nawiwilihan nin Kagurangnan.
Huli ta nagin matagas an puso kan mga tawong ini; tinakpan ninda an saindang mga talinga, piniyong an saindang mga mata. Ta kun dai, nakahiling kutana sinda asin nakadangog; nakasabot kutana sinda, dangan nagbalik sako, tanganing bolongon ko sinda.’”
Mamuhay kitang matanos bilang mga tawong namumuhay sa liwanag; dai ta pagsayangon an oras nyato sa sobrang pag-orogma o irinoman, kapasloan o karigsokan, iriwal o ororihan.
Huli ta kun namumuhay kamo sosog sa laman, magagadan kamo; alagad kun ginagadan nindo an mga gibo nindong maraot sa tabang nin Espiritu, mabubuhay kamo.
Pinakakan nindo sinda kan taba kan saindong mga atang, pinainom nindo sinda kan dolot na arak. Padigdiha sinda tanganing tabangan kamo; padoloka sinda sa pagligtas saindo.
Kun siring, tadaw ta hinihiling mo na may kapasloan an mga atang asin dolot na hinahagad ko sa sakong banwaan? Tadaw ta pinapaorog mo an saimong mga aki ki sa sako, huli sa pagtugot sainda na magpataba kan saindang sadiri sa pinakamarahay na mga parte kan gabos na dolot kan sakong banwaan?