Aram kong dai mo gagadanon an matanos kaiba kan maraot. Dai mo gigibohon iyan! Kun gibohon mo iyan, madadamay an mga matanos sa pagpadusa kan mga maraot. Imposibleng gibohon mo iyan! Matanos an Hukom kan bilog na kinaban!”
“Alagad tama an Kagurangnan, huli ta dai ko siya kinuyog. Dangoga nindo ako, kamo gabos na banwaan, asin hilinga an sakong kasakitan; an gabos kong mga hoben na lalaki asin babae napaduman sa pagkabihag.
Andam ka sa pagpadusa samo, O Kagurangnan na samong Dios, asin pinadusahan mo mananggad kami huli ta danay na tama an saimong ginigibo, asin dai kami nagdangog saimo.
Alagad huli sa katagasan kan saimong puso asin dai pagsolsol, pinapagabat mo an padusa saimo sa Aldaw na ipahayag an kaanggotan asin an matanos na paghukom nin Dios.
Alagad ano an sasabihon ta kun an sala tang gibo iyo mismo an nagpapahayag na tama an Dios? Masabi daw kita na bakong tama an Dios sa pagpadusa sato? (Siring an kaisipan nin tawo.)
Ako, si Juan, nagsusurat sa pitong simbahan na yaon sa Asia: Mapasaindo an biyaya asin an katoninongan hale sa Dios—Dios ngunyan, kaidto, asin sa madatong pang panahon—hale man sa pitong espiritu na nasa atubangan kan saiyang trono,
na nagsasabi, “Nagpapasalamat kami saimo, Kagurangnan Dios na Makakamhan, na iyo ngunyan asin kaidto; huli ta ginamit mo an saimong dakulang kapangyarihan, dangan nagpoon ka nang maghade!
Tama asin matanos an saiyang mga paghukom! Pinadusahan niya an pinakamaraot na babae na iyo an nagparaot kan kinaban huli kan saiyang karigsokan. Pinadusahan siya nin Dios dahel ta ginadan niya an mga sorogoon nin Dios.”
An lambang saro kaining buhay na linalang may anom na pakpak, pano nin mga mata an luwas asin an laog. Aldaw-banggi daing ontok an saindang pag-awit kaini: “Banal, banal, banal an Kagurangnan Dios na Makakamhan, na iyo kaidto, ngunyan, asin sa madatong pang panahon.”