nagsimbag, “Mabuhay logod sagkod lamang an mahal na emperador! Tadaw ta dai ako magmondo mantang rumpag an syudad na pinaglubongan kan sakong mga ginikanan, asin nasulo an mga trangkahan kaiyan?”
Pinagbotan ako nin Kagurangnan na itaram ko sa banwaan an manongod sa sakong kamondoan asin magsabi: “Magbulos logod an mga luha sa sakong mga mata aldaw banggi; dai logod ako mag-ontok sa pagtangis, huli ta hararom an lugad kan sakong banwaan asin an kulog na saiyang namamatean makuring marahay.
Alagad, Kagurangnan, dai ko hinagad saimo na padarahan mo sinda nin kasakitan. Dai ako nagmamawot nin panahon nin kahorasaan para sainda. Kagurangnan, naaaraman mo ini; naaaraman mo an sinabi ko.
Makulog! Dai ko matatagalan an kulog! Makosog na nagkukutab-kutab an sakong puso! Dai ako pwedeng mag-alo; nadadangog ko an mga trompeta asin an mga kurahaw nin gera.
Kun sarong bubon pa sana nin tubig an sakong payo asin sarong burabod nin luha an mga mata ko, tanganing aldaw-bangging makapagtangis ako para sa mga ginaradan na mga kahimanwa ko.
An Nineve raot na, binayaan na nin tawo, asin mamondo! Nanluluya na sa takot an mga puso; nagtatakig an mga tuhod, mayo na an kosog; nanlolongsi an mga lalawogon.