an kwatro mil ginibo niyang mga bantay kan mga trangkahan; saka an kwatro mil ginibo niyang mga parakanta nin kaomawan sa Kagurangnan, na gamit an mga instrumento na ginibo niya para sa katuyohan na iyan.
Alagad nag-oorgulyo kamo sa pagsabi na mga namamanwaan kamo kan banal na syudad, asin nananarig kamo sa Dios nin Israel, na Kagurangnan nin mga hukbo an ngaran.
Pagmata, O Jerusalem! Pagmakosog asin pagin dakula giraray! Banal na syudad nin Dios, sulotan an magagayon mong gubing! Dai na nanggad makakalaog sa saimong mga trangkahan an mga pagano.
Naghapot ako, “Sagkod nuarin ini magigin siring, Kagurangnan?” Nagsimbag siya, “Sagkod na magkararaot an mga syudad asin mayo nang mag-erok diyan, sagkod na an mga harong diyan mayo na nin nag-eerok—sagkod na an daga dai na mapakinabangan.
Sinamsam kan kaiwal an gabos niyang kayamanan. Nahiling niya an paglaog kan mga kaiwal sa saiyang Templo, an lugar na ipinangalad nin Kagurangnan na laogon nin mga pagano.
Sa aldaw nin saiyang kasakitan saka kapaitan, nagigiromdoman nin Jerusalem an mahalagang mga bagay na sadiri niya kaidto. Kan mahulog siya sa kamot kan kaiwal, asin mayo sa saiya nin nagtabang; pinagtuyatuya siya kan kaiwal, nginisihan an saiyang pagkarumpag.
Initaas kan anghel an duwa niyang kamot dangan nagsumpa sa ngaran kan Daing Kataposan na Dios. Nadangog ko an saiyang sinabi, “Tolong taon may kabanga pa. Pakatapos kan pagpasakit sa banwaan nin Dios, dangan mangyayari an gabos na ini.”
Kaya, huli sa saindo, aaradohon an Sion arog sa sarong oma, magigin sarong tambak nin raot an Jerusalem, asin magigin sarong kadlagan an bulod na natitindogan kan Templo.
An iba magagadan sa gera, asin an iba dadarahon bilang mga bihag sa gabos na nasyon; rurumpagon kan mga pagano an Jerusalem sagkod na maotob an panahon ninda.