Dangan inapod ni Abner si Joab, “Kaipuhan daw na ipadagos ta an ralaban? Dai mo aram na magigin mapait an kataposan kaini? Sagkod nuarin bago mo paontokon an saimong mga tawohan sa paglamag sa saindang mga tugang?”
“Mapapabayaan taka daw, O Israel? Matitios ko daw na bayaan ka? Pwede daw na raoton taka siring kan ginibo ko sa Adma, o gibohon saimo an ginibo ko sa Zeboiim? Dai minatugot an sakong puso na gibohon ko iyan! Dakula nin marahay an sakong pagkamoot saimo.
kaya kan mahiling siya ni Jefta, ginisi niya an saiyang gubing sa kamondoan dangan nagsabi, “Aki ko, rinoronot mo an puso ko! Tano ta ika pa an magigin dahelan kan sakong kamondoan? Nanuga ako sa Kagurangnan asin dai ko na pwedeng bawion pa iyan!”
Pakatapos, naghinarapotan sinda, “Arin sa mga tribu nin Israel an dai nagduman sa Mizpa sa pagtiripon para sa Kagurangnan?” (Huli ta nagsumpa sinda na gagadanon an siisay man na dai nagduman sa Mizpa.)
Ano an satong magigibo tanganing matawan ta nin agom an natatada pang kalalakihan ni Benjamin? Dai ta man pwedeng itao sainda an satong mga aking babae huli ta nanumpa kita sa Kagurangnan.”