Nagpadagos si Micaias, “Hinanyoga ngunyan an tataramon nin Kagurangnan! Nahiling ko an Kagurangnan na nagtutukaw sa saiyang trono kaiba an saiyang mga anghel na nagtitindog sa too niya asin sa wala.
Ako an Dios nin saimong mga magurang, an Dios ni Abraham, ni Isaac, asin ni Jacob.” Kaya tinahoban ni Moises an saiyang lalawogon huli ta natakot siyang maghiling sa Dios.
Magagayon an saiyang mga kamot, asin nagsusulot siyang mga singsing na tinampokan nin mamahalon na mga bato. An saiyang hawak siring sa malinig na marpil, na tinampokan nin mga sapiro.
Sa ikalimang aldaw kan ikaapat na bulan kan ikatreyntang taon, kan ako, si Ezekiel na padi, na aking lalaki ni Buzi, nag-eerok duman sa may Salog nin Kebar sa Babilonia kaiba kan mga itinapok na Judio, nabuksan an kalangitan asin nahiling ko an sarong bisyon nin Dios. (
Hampangan ko siyang kinakaolay, maliwanag kong itinataram saiya an gabos asin bako sa mga paokod; nahiling niya an sakong porma. Tadaw ta nangahas kamong magtaram laban sa sorogoon kong si Moises?”
Nagsimbag si Jesus, “Felipe, haloy na nindo akong kaiba-iba, alagad dai mo pa ako midbid? An nakahiling sako, nakahiling na sa Ama. Tadaw ta nagsasabi kang ipahiling ko saindo an Ama?
Siya sana an mayong kagadanan; nabubuhay siya sa liwanag na mayo nin siisay man na makakadolok. Dai pa siya nahiling; dai siya nanggad mahihiling nin siisay man. Saiya an kaomawan asin an kapangyarihan na daing kataposan! Amen.
May kapot siyang pitong bitoon sa too niyang kamot, dangan sa saiyang ngoso may nagluwas na sarong espadang doble an tarom. An saiyang lalawogon nagkikintab arog kan liwanag nin aldaw kun odto.
An lalawogon kan nakatukaw sa trono nagliliwanag siring sa mahalagang batong haspe saka kornalina; sa palibot kan trono may bulalangaw na kakolor kan batong esmeralda.