Kan ikatolong taon kan paghahade ni Asa sa Juda, nagin hade kan bilog na Israel si Baasa na aking lalaki ni Ahias, asin naghade siya sa Tirza sa laog nin beynte y kwatrong taon.
Mga babae nin Jerusalem, maitom ako alagad magayon, maitom siring sa mga tolda sa desyerto nin Kedar, alagad magayon arog sa mga kurtina sa palasyo ni Solomon.
Nakakaagid ka sa salampating nagtatago sa gutak nin sarong gapo. Pahilingan sako an magayon mong lalawogon asin padangogan sako an nakakabihag mong tingog.
Maski nagtotorog ako, mata an sakong puso. Nangatorogan akong nagtoktok sa pintoan an sakong namomotan. Palaoga ako, sakong namomotan, sakong pagkamoot, sakong salampati. Dumog an sakong payo kan ambon, asin an sakong buhok kan tonog nin kabanggihon.
Pinag-oolog-olog ka kan mga nag-aaragi; pinagtutuyatuya asin pinagngingisihan ninda an rumpag nang Jerusalem: “Iyo ini an magayon na syudad kaidto? Iyo ini an kaogmahan kan kinaban?”
Alagad pag-abot kan panahon na iyan, an Jerusalem gigibohon kong arog sa sarong magabat na gapo—an arin man na nasyon na maghingowang alsahon iyan makukulogan. Pagsasaroon kan gabos na nasyon sa kinaban an saindang kosog tanganing salakayon an Jerusalem.
An mga armas na ginagamit mi sa pakilaban bakong mga armas kan kinaban, kundi mga mapangyaring armas nin Dios, na ginagamit mi sa pagrumpag nin mga bantayan.
Nahiling ko man an Banal na Syudad, an bagong Jerusalem, na nag-iibaba hale sa langit gikan sa Dios, garo nobya na nakagubing nin pangkasal asin masabat sa nobyo niya.