Magayon ka nin marahay, sakong namomotan! Sa pagkamoot, nagkikinang nin marahay an saimong mga mata sa likod kan saimong belo. Nagsasayaw an saimong buhok arog sa mga kanding na naglulukso paibaba kan mga bulod nin Gilead.
Maski nagtotorog ako, mata an sakong puso. Nangatorogan akong nagtoktok sa pintoan an sakong namomotan. Palaoga ako, sakong namomotan, sakong pagkamoot, sakong salampati. Dumog an sakong payo kan ambon, asin an sakong buhok kan tonog nin kabanggihon.
Alagad ngunyan, huli kan pagkagadan kan saiyang Aki, ginibo kamo nin Dios na mga katood niya, tanganing magin kamong banal, malinig, saka daing digta sa atubang niya.
Kaya mga namomotan, mantang naghahalat kamo kan Aldaw na iyan, hingowahon nindong magin malinig kamo o mayong kaninan sa atubang nin Dios asin namumuhay kamo sa katoninongan.
Nahiling ko man an Banal na Syudad, an bagong Jerusalem, na nag-iibaba hale sa langit gikan sa Dios, garo nobya na nakagubing nin pangkasal asin masabat sa nobyo niya.